0
Kilka faktów o senecawirusie A
Senecawirus A (SVA, dawna nazwa Seneca Valley virus) to pozbawiony otoczki wirus RNA o wielkości 30 nm. Jest on jedynym członkiem rodzaju Senecavirus obrębie rodziny Picornaviridae.
Stwierdzone przypadki SVA i skutki choroby
SVA po raz pierwszy został wyizolowany od świń w 1988 i został opisany jako cząstka podobna do pikornawirusa aż do 2002r. Wówczas wyizolowano go z zanieczyszczonego podłoża komórkowego i nazwano wirusem Seneca Valley (Reddy, Burroughs et al. 2007). W rzeczywistości SVA został zidentyfikowany jako niepatogenny wirus u ludzi z właściwościami onkolitycznymi i obecnie testuje się w próbach klinicznych dla ludzi jego przydatność w terapiach przeciwnowotworowych (Rudin, Poirier et al. 2011). Pierwsza cała sekwencja genomu była dostępna w 2008 roku (Hales, Knowles et al. 2008).
Badania w medycynie weterynaryjnej sugerują, że SVA krąży wśród zwierząt domowych co najmniej od późnych lat 80tych. Przeciwciała przeciwko SVA wykryto u bydła, myszy i świń (Knowles, Hales et al. 2006). Sugeruje się, że SVA jest czynnikiem sprawczym idiopatycznej choroby pęcherzykowej świń (IVD) (Singh, Corner et al. 2012, Leme, Zotti et al. 2015). W skrócie, Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt (OIE) i większość rządów wymagają zgłaszania pryszczycy (FMDv, Aftowirus), choroby pęcherzykowej świń (SVDv, Enterowirus), wirusa pęcherzykowatego zapalenia jamy ustnej (VSv, Rabdowirus) i wirusa wysypki pęcherzykowej świń (SVEv, Kaliciwirus). W przypadku jeśli zwierzęta z objawami klinicznymi uzyskiwały wynik ujemny na powyższe choroby, uznawano, że jest to "idiopatyczna choroba pęcherzykowa".
Pomimo kilku prób, eksperymentalne wywołanie choroby pęcherzykowej z SVA jeszcze się nie udało. Jednak wykazano obecność wirusa w hybrydyzacji in situ w pęcherzykowych zmianach od chorych zwierząt (rysunek 1). Aktualnie próbouje się wywołać zmiany chorobowe SVA niedawno wyizolowanym od świń, u których stwierdzono idiopatyczną chorobę pęcherzykową, pochodzących z środkowo-zachodnich rejonów USA.
Rycina 1 – Biopsja skóry z pęcherzykiem pochodząca od chorej świni. Wirus został stwierdzony przede wszystkim w warstwie kolczystej naskórka. Pęcherzyk wewnątrznaskórkowy: wirus namnaża się w keratynocytach.
Związek z ETNL, Brazylia i USA
Ostatnio (lipiec 2015) Brazylia poinformowała o wystąpieniu nowego zespołu objawów klinicznych związanych z SVA. Dr Vannucci wraz z zespołem odnotowali syndrom upadków prosiąt- noworodków, dotyczący zwierząt w 0-7 dniu życia. Śmiertelność była wyższa (40-80%) u 0-3 dniowych prosiąt i niższa (20-40%) u 4-7 dniowych prosiąt. W miotach starszych niż tydzień nie obserwowano objawów klinicznych. Choroba postępowała szybko powodując objawy wyniszczenia, co prowadziło do śmierci zwierząt, ale w ciągu 4-10 dni wskaźniki śmiertelności wróciły do stanu sprzed choroby. Ważne jest, aby podkreślić, że większość prosiąt (> 80%) miało żołądek wypełniony mlekiem / siarą. Z powodu tych cech, zaproponowano termin krótkotrwały epidemiczny wzrost śmiertelności prosiąt (epidemic transient neonatal mortality - ETNL) (Vannucci, Linhares i wsp. 2015) Rycina 2).
Rycina 2 - Ostre, przemijające objawy są typowe dla ETNL. Na lewo: typowy wygląd miotu dotkniętego ETNL. Po prawej: nowy miot w tej samej porodówce w 10 dni po szczycie objawów klinicznych.
Szeroko zakrojona ocena patologiczna chorych prosiąt pochądzących z kilku stad w Brazylii, a później także z środkowo-zachodnich rejonów USA nie wykazały żadnych wspólnych / spójnych zmian makroskopowych lub histopatologicznych, które mogłyby wyjaśnić przyczynę śmierci prosiąt. Jedną wspólną cechą było wykrycie dużych ilości Senecawirusa A w wielu tkankach, w tym mózgu, krwi i tkance limfatycznej, co wskazuje na infekcję rosianą (Linhares Rademacher et al. 2015) (Rycina 3). SVA nie został znaleziony w tkankach prosiąt nie dotkniętych chorobą.
Rycina 3 – Dystrybucja wirusa mierzona ilościowym PCR w tkankach prosiąt dotkniętych ETNL.
Wraz zsyndromem ETNL w niektórych stadach odnotowano również idiopatyczną chorobę pęcherzykową z umiarkowanymi lub łagodnymi zmianami w pysku i / lub na kończynach (okolica koronki racicy, części między palcami lub podeszwowej) (rycina 4). W innych stadach nie odnotowano takich zmian pęcherzykowych, co sugeruje, że SVA wymaga innych czynników przyczyniających się do wystapienia choroby (przy założeniu, że SVA powoduje chorobę). IVD, które towarzyszy ETNL miało również przejściowy charakter, z uszkodzeniami leczącymi się w ciągu kilku dni i zmian na kończynach leczącymi w ciągu około 2 tygodni.
Rycina 4. Zmiany na ryju i kończynach w przebiegu idiopatycznej choroby pęcherzykowej.
Uwagi dotyczące epidemiologii i implikacje
ETNL szybko rozpowszechnia się w Brazylii, są skoncentrowane w czasie i przestrzeni. Innymi słowy, kiedy dane stado poinformowało o wystapieniu choroby, bardzo możliwe, że w niedługim czasie sąsiednie stada także odnotują ETNL, niezależnie od systemu produkcji, genetyki, przepływu zwierząt lub żywienia. Zarówno w Brazylii jak i w USA w zamkniętych stadach stad od ponad> 6 miesięcy (nie wprowadzających zewnętrznych loszek / knurów), stwierdzono ETNL. W sumie obserwacje te sugerują, że ETNL i / lub IVD przenosi isę drogami pośrednimi.
Jak dotąd, pierwsze stada, gdzie zgłoszono wybuch choroby (wrzesień 2014) nie odnotowały (według naszej wiedzy) ponownych przypadków choroby. Innymi słowy, po upływie co najmniej roku wydaje się, że ETNL było "sprawą jednorazową". Biorąc pod uwagę, że większość stada ma ~ 45% wymiany, co ~ 2 lata większość loch jest zastąpianych, wskazując, że stosunek zwierzęta podatne/odporne może znacząco się zmienić. To może spowodować nowe fale przypadków ETNL co 1,5 do 2,0 lata.
Zakładając, że zarówno ETNL, jak i IVD spowodowane są SVA, wirus ten ma wysoką prędkość transmisji (poziom regionalny i poziom stada), jest wysoce immunogenny i pozostawia w organizmie długotrwałą odporność (co najmniej 1 rok).
Ostatnie prace z epidemiologii molekularnej ( Jianqiang i wsp ASM science, accepted; Vannucci, Linhares i inni 2015) pokazały, że współczesne izolaty SVA (USA i Brazylia, ETNL i / lub przypadki IVD) są dość odległe od najstarszych izolatów SVA, sugerując, że być może SVA może w ostatnim czasie przeszły zmiany i stały się bardziej chorobotwórcze. Alternatywnie, ostatni wzrost przypadków klinicznych związany z SVA może być spowodowany zmianą szybkość transmisji i / lub przetrwania SVA w środowisku.
Musimy jeszcze zrozumieć, w jaki sposób / gdzie "ukrywa się" SVA między wybuchami choroby i jak jest przenoszony między stadami. Innymi słowy, może SVA pozostają zakaźny w składnikach paszy? Czy może jest w powietrzu? A może jest przenoszony przez wektor? W celu wyjaśnienia takich pytań konieczne są dalsze badania.
Wybiegając w przyszłość
Obecnie prowadzi się wiele różnych badań w celu sprostaniu potrzebom, takim jak: a) opracowanie / walidacja testu ELISA dla SVA, b) potwierdzenie roli SVA w ETNL / IVD, c) zrozumieniu epidemiologii molekularnej SVA w Brazylii i USA, d) SVA- procedury dezynfekcji.
Wkażdym przypadku IVD należy przeprowadzić badanie na obecność chorób egzotycznych/ nie występujących w danym kraju (FAD) w celu wykluczenia innych 4 chorób pęcherzowych (w tym FMD).
Podziękowania
Zespół badawczy Dr David Barcellos, Iowa State University and University of Minnesota’s.